Kırık Dergi'nin pek kıymetli okurları, aziz dostları nisan sayımızı sizlerle buluşturabilmenin heyecanıyla yaşamak ümidimi yeşertmeye çalışırken sizlere yaşamaktan söz etmek istiyorum, penceremin camlarına henüz yağmur damlaları düşmemişken bu bahar mevsiminde...

"Yaşadım." Bu tek sözcüklü cümleyi diyebilmek kaç kişiye nasip olur veya kaçımız bu sözcüğü söyleyebilmek için çabalıyoruz benim sevgili okurlarım, refiklerim, dostlarım? Hangimiz yapmak zorunda olduğumuzu bir kenara bırakarak hayatın akışına teslim oluyor? Riski göze alabilen kim var? Ya duygularımız; kaçımız mantığını unutup içselliğinin ilahesi bu kadim hislere kulak veriyor?

Sorumluluklar, zorunluluklar... Hep bir bahanesi olur hayatın bizim adımıza, sözümüzü kesen, hayallerimizin önüne set çeken, omuzlarımızı düşüren... Asabiyetimizin de en önemli nedeni belki bu bahanelerdir, kim bilir...

Belki de hayatımda ilk defa kendim ve sevdiklerim adına sonunu düşünmeden, bedelinin ağırlığını umursamadan bir karar veriyorum... Ben kendimi bildim bileli fazla mantıklı, uçarılıktan olabildiğince uzak, kendi dünyasında, ince eleyip sık dokuyan, olgun kararlar verme gayretinde olan, detaylara çokça önem veren, kıymeti kadre değer bir dost, örnek bir vatandaş olma gayretinde oldum. Fakat ömrümün şu anına dek mantığımın emir komutasında geçen yaşamımı yüreğimin sesine kulak vererek değiştirmek ve içimde dönüp duran ezgiyi rehber kabul ederek sürdürmek için yeni bir yola adım atıyor ve diliyorum ki bu yol hayat sahnesinde yükseliş getirsin bana... Sorulabilecek her türlü soruyu, artısını eksisini düşünüp zamanı ziyan etmeden, isteğim doğrultusunda bir trene dönüş tarihi açık bir bilet aldım ve geri dönmemek üzere ayrılıyormuşum gibi doldurdum valizleri, kışlık yazlık ne varsa... Ancak bir adaptasyon problemi, ekosistemin çöküşü, teknolojik gelişmelerin eksi yönde ilerlemesi, insan zihninin cahiliye devrini arzulayıp dönmesi gibi daha sayamayacağım yüzlerce mücbir ve geride bıraktıklarımın rüyalarımda mütemadi zuhur etmesi bu fikrimi tekrar düşünmeme sebebiyet verebilir...

Zaman diyorum aziz dostlarım, zaman... Ve bu dağ başı yalnızlığında kara çaydanlıkta demlediğim çayın kendi halinde demini almasını beklerken ben, sizlere yaşadığınızın farkında olabileceğiniz bir ömür diliyorum.

​

Baş Editör: Mimar Sinan ELTER