Bir bahara geçiş serüveninde, sert geçen bir mart… Takıp takıştırma sırası ağaçlara gelir mi? Gelse de ağaçlar buna yeltenmek ister mi? Bu zorlu kış yeniliğin, tazeliğin, umudun filizlenip yeşereceği bir bahara değil de kendinden daha çetin bir kışa gebe sanki. Mart ayını mesken bellemiş kar, çepeçevre sarmış durumda bizi soğuk havalar. Havalar dedim de aklıma Orhan Veli’nin dizeleri geldi, her ne kadar güzel olmasa da bu havalar…

Sanıldığının aksine mevsimler hiç de dinç değil. “Mevsimler yorulur mu?” demeyin, yorulurlar… Dünya devinimde bir dişli ve mevsimler bu çarkın kusursuz çalışmasını isterken, insanoğlunun gazabına uğramaktan kurtaramıyorlar kendilerini.

Ah insan! Ne yaman çelişkisin sen… Doğruyla yanlışı yan yana bir heybede taşıyacak kadar saf, gerçeği göremeyecek kadar kör… Yaradılış meselesinin aciz yüklemi, problemli öznesi. Varlık ve yokluk davasındaki muğlak…

Anlamlanlandırmaya çalışırken öz varlığını, nicel ve nitel kavramları arasına derin uçurumları, sarp kayalıkları fütursuzca sokan, sonra da bu uçurumları nasıl aşacağını kara kara düşünen beşer… Gafletin, kaosun, savaşın, kan ve gözyaşının yaratıcısı… İnsan evladı… İmkanları imkansız kılabilen, kırmak fiilinin eşsiz duayeni, sırt çevirmelerin üstadı, hazin başlangıçlar ve mutsuz sonların en kuvvetli kalemi, yerli yersiz tufanların ve dahi zamanın celladı… Doğanın, mevsimin, toprağın… Benim, senin, bizim, olan ve olmayan her ne var ise yerin üstünde ve yerin altında mevcudiyeti bulunan her varlığın ve hatta hiçliğin katili… Elleri kızıla çalmış, korkunç ve acımasız bir karakter. Kendine zarar, kibrine köle, nefsi dünyaya zindan…

Bu bitmek bilmeyen bir ego savaşının piyesidir, yüzyıllarca sürecek… Ve bu piyesin ana temasıdır; yorgun, bitkin, tükenmiş ve yaşamının son saniyelerini yaşamakta olan dünya… Şimdi siz söyleyin sevgili okur, bu piyes yeni baştan yazılıp ardı bahar olan kapılar açılsın mı?