"Sevdalılar Beni Anlar"

Dostlarım, etrafımı gözlemliyorum mütemadi...
Nasıl yürüyor insanlar? Kim köpeklerden korkuyor, kedileri kim seviyor, insanlardan kim kaçıyor? İnceliyorum tek tek... Adım atışlar, durmaksızın konuşmalar... İnsanların sahip olduğu yüklemler hayli fazla ama bu yüklemlerin içi ne kadar dolu? İşte ben bütün bu insanlardan birazım, biraz olsun birisi olamadığım da oluyor pek çoğunda zamanın... Oturduğum kafenin kanepesine çıkan 'sokak kedisi', az evvelki cümlemin sonuna bıraktığım üç noktada aklımdan geçenleri onaylarcasına kafa sallayıp uyumaya geçiyor.

İnsanlar diyordum... Herkes çok mutlu sanki, bana dışarıdan öyle görünüyorlar. İzledim. Dinledim. Ustalıkla yapabildiğim ender şeylerin başında gelir; gözlemlemek. Bir sürü ses kendini kendi sessizliğine bırakıyor pek çok kez... Gece yarısını biraz geçince başlıyor asıl sessiz koyvermişlik, sabah gün yüzünü gösterene dek süren... Tatlı bir hava oluyor sabahın başlangıcında, serin ve taze. Tüm gün öyle olsa hava, harika olmaz mı diye düşünüyorum. Olmuyor işte, bu kadar nem İstanbul'a bile fazla...

"Sevdalılar Beni Anlar"ı söylüyor yanık sesli bir adam, dolmuştaki onlarca boş koltuğa... Bu bir tesadüf, belki değil... Bu şarkıyı sevmişimdir. Muhtemelen anlaşılmak ve yalnız olmadığını kendisine kanıtlamak isteyen şoförün işi, listede olması... Emekçi kardeşim, bende senin gibi anlaşılmak istiyorum! Omuzlarımda biriken tonlarca yükü görebilsin istiyorum, kimse olmasa da sevdiklerim... Sevdalılar beni, bizi anlasın olmaz mı? Onca şeyin üstüne bir de bu sözler yük olacak ya, haydi hayırlısı...