Kim olduğumuzu merak ediyorsunuz. “Kim bu kırık?” Açıkçası kimliğimiz önemli değil pek; siz karakterimizi bulmaya çalışın; bizi okuyarak, yazdıklarımızı yorumlayarak.

​

Bizler dijital çağın orijinal ve analog çocuklarıyız. Ne büyük tufanı yaşadık ne de büyük buhranı. Bizim tufanımız değişen çağ; buhranımız ölen insanlık…

Ne demiş Bahtiyar Vahapzâde;
“Korkarım bir zaman gele

İnsanlar yaşaya, insanlık öle…”

​

Öyle bir fevkaladeliğimiz de yok. Sokaktaki satıcıyız, lokantadaki garson, kaldırımda yürürüz, hayvan severiz, insana insan diye selam veririz, doğayla barışık yaşarız, huzurevlerinde ziyaretçi bekleriz, çocuk yuvalarında şefkat isteriz, çayda demiz, kahvede telveyiz, yeri gelir kitap kurduyuz, yeri gelir muhabbetiz biz dost meclisinde… Öyle sıradanız işte senin gibi, ötede bekleyen, beride duran gibi…

 

Hissettiğimiz, söylemek istediğimiz çok şey var ama her hissedilen için bir cümle kurulamıyor bu devirde maalesef…

​

Bir duruş biçimi, bir felsefe olsa da yalnızlığımız, en aciliyetinden bir firara ihtiyacı vardı ruhumuzun. Biz de firarımızı kendimizde bulduk; kırık!